Mijn struggle met m’n overgewicht…
Mijn leven lang ben ik te zwaar. Dat zag er hier en daar verschillend uit, maar ik en slankheid zijn geen bekenden van elkaar. Ik kwam als mollige baby ter wereld. Toen was dat nog schattig. 😉 En ik kwam als een meisje ter wereld. Mijn vader had een jongen gewenst. Een jongen die later de boerderij zou kunnen overnemen. Het verhaal luidt dat mijn vader teleurgesteld was en 3 dagen ziek is geweest om dit ‘slechte’ nieuws te verwerken. Al met al was het geen hartelijk welkom.
Je kunt dit gerust afwijzing noemen. En afwijzing kan ervoor zorgen dat je jezelf emotioneel zult gaan beschermen. Die bescherming kan fysiek zichtbaar zijn, zoals je bij mij ziet. Er is overgewicht en het concentreert zich bij mijn buik. Buikvet gaat over stress, trauma en zelfbescherming. Ik ben ogenschijnlijk moeilijk te raken, omdat ik een extra laag om mij heen heb. Een soort olifantenhuid. Maar net als olifanten, ben ik juist zeer sensitief…
Als tiener en jong volwassen vrouw vond ik mezelf lelijk. Ik hield vaak mijn buik in, ik stond achteraan op de foto en ik dacht dat niemand mij leuk en mooi vond. Als ik nu naar mijn jongere zelf kijk, zie ik een mooie vrouw. Wat had ik daar toch veel meer van mogen genieten! Gedurende mijn zwangerschappen kon ik eindelijk voluit genieten van mijn dikke buik. Wat ook weer vreemd was. Maar toen was het iets goeds. Ik werd mooi gevonden. Maar na de bevalling moest die buik weer snel weg zijn. Tja, dat is nooit echt gelukt bij mij. Het bleef meer dan ervoor.
n 2020 kwam het gevoel van afwijzing weer op mijn bordje te liggen. Daar waar ik afweek van het narratief en de massa, vertelde je tv dat je de afwijkers moest veroordelen en cancelen. Veel mensen in mijn kring deden dit braaf. Ze vonden mij ineens gek en/of eng. Gedurende de QR-discriminatie ben ik echt vaak verdrietig geweest. Het raakte me diep om uitgesloten te worden. En tegelijkertijd wilde ik er ook werkelijk niet meer bij horen. Het was een confronterende en leerzame tijd voor mij, want dit thema kende ik ergens van…
Ik kwam erachter dat ik mezelf vaak afwees. En dat het ongemak van uitgesloten worden ervoor zorgde dat ik innerlijk groeide. Ik werd stabieler, rustiger en sterker. Ik keek traumastukken aan en ruimde ze op. En daar ben ik nog steeds mee bezig. Met die dikke buik van mij. Want die is er nog steeds. Ik geloof dat ik in dit leven bij de oorzaak zal komen van mijn overgewicht. Dat doe ik door middel van zelfheling. Ik voel dat dit de sleutel zal zijn die ik te vinden heb.
Daarom heb nooit veel aan symptoom bestrijding gedaan, zoals een dieet, overdadig sporten of een medische ingreep laten doen. Dit lichaam heb ik gekozen. Het hoort bij mij. En als ik vind waarom het is zoals het is, dán kan het transformeren. Tot die tijd hou ik ervan zoals mijn man ervan houdt. En dat begrijp ik echt. Ik hou ook van hem en zijn lijf vol littekens. Liefde maakt alles mooi!
